Boy-oh-boy, wat leven we momenteel in een bizarre tijd. Ik heb er last van. En jij? Ik merk dat ik mezelf goed in de gaten moet houden om mijn pootjes op de grond, mijn neus in de lucht en mijn hart open te houden. En volgens mij ben ik niet de enige. Ik ken op dit moment geloof ik niemand die huppelend door het leven gaat en niet ‘voelt’ dat er van alles in de lucht hangt.

Maar hoe daarmee te dealen? Want als je goed bent in voelen dan voel jij ook dat deze gekke tijd nog niet voorbij is. Dit gaat nog wel even duren. En we willen hier héél graag fysiek, maar vooral ook geestelijk goed uitkomen, toch?

Oké, hier dan mijn manier om de moed er in te houden, ben héél erg benieuwd naar de jouwe! Deel je het hieronder? Zo helpen we elkaar.

• Leef in het NU. Dat klinkt wollig, maar nu is het enige echte moment dat we hebben. Het verleden is geweest en morgen is nog niet gearriveerd, dus wees vooral nu aanwezig. En al voel je je rot, so be it. Dan voel je dat, om vervolgens in het volgende NU weer te gaan genieten van dat wat er wél is, want er is zó veel moois wat er WEL is.
• Omring jezelf met mensen waar je energie van krijgt, waar je je goed bij voelt. We hebben allemaal mensen in ons leven waar we mee om gaan omdat we dat ‘nu eenmaal doen’ of ‘omdat we ze al zo lang kennen’. Maar soms is het tijd, en ik geloof dat dit een goed moment is, om vooral te kiezen om om te gaan met de mensen die je ‘voeden’, waar je happy van wordt, waar je energie van krijgt. Deze gekke tijd kost namelijk al zo veel energie, zorg dat je met mensen bent met wie je kunt delen, lief hebben, lachen, huilen, mensen die je aan-vullen.
• Doe dingen die je ‘voeden’. Hihi, nee, niet de koelkast opentrekken nu! Met dingen die je voeden bedoel ik dingen die je goed doen voelen, die je helpen bij jezelf te blijven, dingen die jouw stress laag houden en die er voor zorgen dat je het vlammetje in je hart blijft branden. Denk aan wandelen in de natuur, een bad nemen, muziek maken, muziek luisteren, schrijven, schilderen, koken, kleien (met klei, of op de wc, ook dát kan heel prettig voelen????)
• Vermijd dingen die energie slurpen. Oké, oké, is voor mij de grootste uitdaging moet ik toegeven. Zo ongeveer elk medium, maar met name social media, tv, spelletjes op je telefoon, youtube etc. zijn echte energieSLURPERS. Je gaat ‘even kijken op facebook’ en voor je het weet ben je een half uur verder. En niet een positief half uur. We pikken informatie en prikkels mee die ons niet ‘voeden’. Ze houden ons bezig en zuigen ons leeg. Ik ken niemand die na twee uur op wat voor scherm dan ook zegt “Zo, voel me nu echt weer zo verkwikt en opgeladen!”

Hoe dan ook, zorg goed voor jezelf. Vreselijke inkopper, I know. Maar juist in deze tijd is het zó nodig dat je goed voor jezelf zorgt. Het is heel menselijk om je in een tijd vol stress en onzekerheid te willen ‘verstoppen’; in eten, in social media, in informatie, in spullen… maar uiteindelijk weet jij ook dat dat niet is wat je nodig hebt????

De komende tijd zal ons nog meer uitdagingen geven, maar ik wens je alle liefde die je nodig hebt om de uitdagingen waar we voor staan aan te gaan. Blijf dicht bij jezelf, bij mensen die je voeden en vooral in het nu.

Liefs,

Rosanne

We zitten al een tijdje zo tegenover elkaar.
Je vertelde. Alsof het over de dagelijkse boodschappen ging.
Ik vroeg en je werd boos.
Niet op mij.
Samen keken we stil naar de tafel voor ons.

En langzaam kwamen de tranen.
Er twinkelde er één in je ooghoek.
En uiteindelijk rolden ze allemaal over je wangen.
Van jaren eenzaamheid tussen zo veel mensen.
Van jaren niet gezien of gehoord worden.
Van jaren het kind wegstoppen dat er zó graag wilde zijn.

We hebben allemaal een kind in ons. Dat kleine moppie wat het heerlijk vond om in het zand te spelen. Wat graag een hand vast pakte en huppelde. Wat kon lachen om de gekke bekken die haar vader kon trekken. Een aai over haar bol wilde en met haar blote voeten in de modder wilde stampen.

Maar ergens zijn een hoop van ons dat kleine moppie kwijt geraakt.
We hebben haar achter slot en grendel gestopt omdat de wereld haar te vaak kwetste. Omdat de mensen haar té vaak teleurstelden of op haar ziel trapten.
Hup, muren omhoog en deur dicht. Slot erop.

Maar wat mis je als volwassene een hoop als je dat kleine moppie niet met je mee laat dansen in het leven!
Als je haar zo ver weg hebt gestopt dat spelen niet meer lukt. Dat liefhebben niet vanzelf gaat. Omdat de muren in de weg staan. Omdat de deur op slot zit.

Misschien is het tijd om eens naar die muren te kijken.
Misschien hebben de muren geen nut meer, omdat het kind het daar koud heeft, en het donker is en liefdeloos… en dat misschien wel veel erger is dan gekwetst worden buiten de muren?
Misschien is het tijd om de muren af te breken.
En het slot te openen.

Dat is eng.
Vreselijk eng.
Want stel dat het pijn doen?

Stel nou dat ik val?
“Ja maar lieverd, stel dat je vliegt!”

Klamme handen, buikpijn, in je bed willen blijven liggen, nóg eens naar de wc gaan. Het kan er allemaal bij horen. Ik kan het me nog goed herinneren dat ik een spreekbeurt moest houden. Over muizen, want ik had een muisje als huisdier. Ik was al vier keer naar de wc geweest en zei tegen mijn moeder dat ik vast buikgriep kreeg want ik ‘voelde me zo raar’.
Veel kinderen (en volwassenen) hebben er last van dat faalangst hun leven af en toe knap lastig maakt.

Het nut van stress
Faalangst uit zich door verhoogde spanning van het lichaam: stress.
Stress is op zich een nuttige reactie van je lichaam. Het geeft je als het ware een waarschuwing dat er iets ‘spannends’ aan komt. Dat je alert moet zijn. Je lichaam maakt op zo’n moment adrenaline aan waardoor je hart sneller gaat kloppen en al je zintuigen op scherp gaan staan. Dat is nuttig als je in een situatie bent waar er echt gevaar dreigt, of in situaties waar je heel snel en alert moet reageren.
Helaas is het niet zo nuttig als je lichaam deze reactie ook geeft als je op school een toets moet maken of als die onbekende jongen je op het schoolplein aanspreekt. En als je last hebt van faalangst dan zijn het juist dit soort momenten dat de stress toe slaat en dat het kan lijken alsof je geen controle hebt op de situatie.

Wat is faalangst dan precies?
Als je faalangst hebt dan geven je hersenen een ‘gevaar’ signaal aan je lichaam (wat inhoudt dat je stress voelt zoals hierboven omschreven), maar dan op momenten dat je het eigenlijk juist niet nodig hebt.
Het woord zegt het al: Angst om te falen. Dat kan dus (in extreme gevallen) op alle momenten zijn dat er iets van je verwacht wordt: op school, thuis, in vriendschappen, in relaties.

Gevolgen
Faalangst zit in kleine mate wel in de meeste kinderen. Puur omdat kinderen het graag goed willen doen. Ze willen dat we trots op ze zijn. Dus zijn gebeurtenissen waarin zij het gevoel hebben dat ze het ook ‘niet goed’ kunnen doen per definitie best spannend. Dat is op zich oké, want dit geeft kinderen de motivatie om dingen te doen, te leren etc. Maar het moet hen niet in de weg gaan staan.
Als faalangst te lang (en te heftig) aanhoudt kan dit tot gevolg hebben dat het kind steeds slechter over zichzelf gaat denken (een slecht zelfbeeld krijgt), situaties steeds vaker uit de weg gaat, angsten ontwikkelt of last krijgt van psychosomatische klachten (pijn in het lichaam door stress).

Kenmerken
Hoe kun je faalangst herkennen bij jouw kind?
Elk kind is anders, maar dit zijn signalen waaraan je faalangst zou kunnen herkennen:

• Je kind laat tekenen zien van veel stress tijdens momenten dat er iets van hem of haar verwacht wordt.
• Je kind gaat het liefst moeilijke situaties uit de weg.
• Je kind overschreeuwt zichzelf in moeilijke situaties door veel bombarie te maken of door heel erg dwars te doen.
• Je kind benoemt regelmatig dat hij of zij iets toch niet kan, nergens goed in is, etc.

Oplossingen
Gelukkig is er voldoende te doen aan faalangst.
Wat kun je als ouder doen?

• Hou de signalen van faalangst in de gaten
• Maak ‘lastige’ situaties bespreekbaar en probeer samen met je kind gezonde oplossingen te bedenken om de spanning wat te verminderen en de situatie leuker te maken.
• Kinderen leren van wat wij hen vertellen maar nog veel meer van wat wij doen: laat zien dat jij dingen soms ook spannend vindt, maar dat je ze aan durft te gaan en dat dat dan een goed gevoel geeft. Dit kun je kinderen op hun eigen niveau heel goed uitleggen en geeft hen er vertrouwen in dat zij dat vast ook dan kunnen, net als jij.
• Leg geen druk op presteren. Dat wil niet zeggen dat je kind zich niet aan regels hoeft te houden, maar het is belangrijk dat je kind ervaart dat zijn of haar geluk belangrijker is dan het halen van een goed cijfer op school. Dat, als je je best doet, een 6 net zo toegejuicht wordt door papa en mama als een 10. En dat dingen ‘goed’ doen of ‘doen volgens de regels’ niet gelijk staat aan een waardevol mens zijn. Dat ben je volgens mij namelijk sowieso wel.

Lieve juf,

Als we elkaar tegen zullen komen dan zult u me vast niet herkennen. En ik u waarschijnlijk ook niet. Daar waar ik van een klein meisje een volwassen vrouw geworden ben,  bent u van een volwassen vrouw een oudere dame geworden. U zult mijn volle gezicht niet herkennen en ik uw grijze haren niet.

Ik heb inmiddels zelf kinderen die naar de basisschool gaan en dat deed me beseffen hoe belangrijk het is als je je thuis voelt bij je juf of meester. Dat de basisschool als een veilige plek voelt.

Ik heb me vaak niet veilig gevoeld.
Meester B. was meer bezig met hoe populair hij kon zijn, met zijn strakke jeans veroverde hij de harten van de meisjes. Maar hij vond duidelijk alleen de populaire meiden leuk. Die kietelde hij ongepast als ze even bij hem tegen zijn bureau leunden.

Meester L. was daarentegen verschrikkelijk onzeker waardoor hij klunzig zijn best deed om ons in het gareel te houden en niet zag dat ik verdronk in die grote, overvolle klas.
Juf M. van groep 3 was gewoonweg een tang. Waarschijnlijk toe aan pensioen. Ik weet nog dat ik op zondag samen met oma parfum voor haar had gemaakt van rozenblaadjes uit oma’s tuin. Op maandag gaf ik haar het flesje. Ze pakte het aan en zette het zonder er naar te kijken weg terwijl ze me zei dat ik “Nu echt moest gaan zitten. Daar begon het gevoel van onbeduidend en lastig zijn.

Meester K. uit groep 7 had beheersing hoog in het vaandel. Zo lang alles volgens zijn regels ging was het goed. Volgens de regels gaan kon ik wel, maar hij vond het duidelijk irritant toen ik vertelde dat ik gepest werd en niet mee mocht doen. Wat moest híj daar in vredesnaam mee?!

Maar u, juf, u zag me.
Achteraf, toen ik dat eenmaal kon begrijpen en zag dat leraren en leraressen ook ‘maar’ mensen waren, begreep ik dat ook u het niet makkelijk had gehad. Maar wat er ook in uw leven speelde, u was er niet mee bezig als u voor de klas stond.

Mijn klasgenootjes vonden u geloof ik streng. Ik vond u duidelijk. Ik vond het heerlijk. Duidelijk, maar met oog voor elk kind en voor wat elk kind echt nodig had.
Ik kan me nog zó goed herinneren dat op de momenten dat ik verdronk in de klas, op de momenten dat ik het niet meer wist, dat u me dan een knipoog gaf. Een ‘alles-komt-goed-écht-waar’ knipoog. Alsof u wist wat er in me omging. Dat was mijn reddingsboei in die stormachtige oceaan van leren, presteren en sociale interacties waar ik vaak niets van begreep.
Dat knipoogje, wat alleen ik zag, voor mij bedoeld. Dat knipoogje zie ik nog wel eens voor me. Als het me allemaal even te veel wordt, iedereen van alles van me eist en ik niet zo goed weet wat ik moet doen.

Dan denk ik aan u juf, en weet ik dat alles goed komt, écht waar.

Scheiden is rot, punt. Voor jou, je partner en vooral voor de kinderen. Hoe harmonieus en goed je het ook denkt te doen, scheiden doet pijn. Je gaat namelijk afscheid nemen van iets wat je ooit, om wat voor reden dan ook, lief hebt gehad. En dat geldt ook voor je kinderen. Hun hele wereld wordt op z’n kop gezet en even is niets meer zoals het was.
Daarmee wil ik niet zeggen dat scheiden fout is, absoluut niet. Het is soms het beste wat je kunt doen. Maar ook in die gevallen doet het zeer, en is het erg ingrijpend, zeker voor kinderen.

Er zijn hele boekwerken en studies over geschreven. Ik ga niet pretenderen dat ik hét antwoord heb op de vraag hoe he op een goede manier kunt scheiden. Ik wil je wel graag een aantal tips meegeven vanuit de praktijk over wat de do’s en de dont’s zijn voor scheiden waar kinderen bij betrokken zijn.

Daar gaan we.

1. Het is NOOIT de schuld van een kind dat er gescheiden gaat worden. Er zijn wellicht ouders die denken dat het kind er een rol in heeft gespeeld door bijvoorbeeld moeilijk gedrag, maar ik zeg het nogmaals: het is NOOIT de schuld van het kind. Als je dat wel denkt denk dan nog een keer, en nog een keer, en nog een keer… Kinderen hebben het idee dat de wereld om hen draait (zo werken hersentjes nou eenmaal als ze jong zijn) en dus zullen ze er bij een scheiding vanuit gaan dat zij dit vast hebben gedaan. Het is heel erg belangrijk dat ze van zowel jou als hun andere ouder horen dat dat niet het geval is. Dat zij er niets te maken hebben met de beslissing dat jullie gaan scheiden.
2. Het belangrijkste voor een kind met gescheiden ouders is dat het onvoorwaardelijk van allebei de ouders mag houden . In het kind zitten de genen van beide ouders. Zodra jij de andere ouder afvalt val je ongewild je kind af en -boem- daar is het loyaliteitsconflict. Dit houdt dus ook in: geen derdegraads verhoren. Als je kind bij de andere ouder is geweest wil je natuurlijk weten hoe het was en dat is oké, maar uithoren of negatief commentaar geven is, wat mij betreft, uit den boze.
3. Laat je kind weten dat je onvoorwaardelijk van hem of haar houdt.
   Het feit dat ouders uit elkaar gaan en de liefde daar over gaat is iets anders dan de liefde die een ouder voor zijn of haar kind voelt. Dat weet jij, maar dat weet je kind niet. Zeker voor jonge kinderen betekend het feit dat jullie gaan scheiden dat het ook zó maar kan gebeuren dat het kind zelf verlaten zal worden. Het is de taak van beide ouders om er voor te zorgen dat het kind weet dat de liefde van papa en mama voor hem of haar nooit over zal gaan. Dit is cruciaal voor een kind!
4. De Boodschap.
   Wanneer vertel je het de kinderen?
   Zodra er zekerheid is. Niet te vroeg: je wilt niet na twee weken het hele verhaal terug moeten draaien omdat jullie er toch samen uit zijn gekomen, dat kan niet. Maar wacht ook echt niet te lang: een kind voelt heel goed dat er iets mis is en dit wordt naar mate dit langer duurt alleen maar groter en enger in zijn of haar hoofd.
   Hoe vertel je het de kinderen?
   Als het ook maar even gaat vertel je het samen met de andere ouder. Op die manier horen jullie kinderen één verhaal van jullie beide. Dat maakt het hele proces, wat al ingewikkeld genoeg is voor een kind, niet nóg ingewikkelder. Als je ‘de boodschap’ allebei apart gaat geven dan zullen het toch twee andere verhalen zijn waardoor daar het loyaliteitsconflict al begint. Het is natuurlijk belangrijk dat dit gebeurt op het niveau van het kind. Een kind van 4 jaar ga je niet vertellen dat jullie al langer relatieproblemen hadden en dat mama een ander heeft. Geef informatie die het kind kan begrijpen en waar het kind iets mee kan: hoe ziet het er praktisch uit. Het fijne is dat, als je dit samen doet, er meteen vragen aan jullie beide gesteld kunnen worden.
5. Geen ruzie waar de kinderen bij zijn. 
   Bij scheiden hoort vaak veel verdriet en boosheid, bij in ieder geval één van jullie. Daar horen over het algemeen ook ruzies bij, dingen die worden uitgesproken; hoe moeilijk ze ook zijn. Dat is oké, dat is een proces waar je als volwassenen en partners doorheen moet. De kinderen horen hier niet bij te zijn. Ze horen en zien dan dingen die ze niet op een goede manier kunnen plaatsen en die alleen maar schade kunnen berokkenen.
6. Het kan nooit helemaal hetzelfde zijn bij beide ouders, en dat is oké.
   Grote kans dat jullie, ook in de opvoeding, niet helemaal op 1 lijn zitten. Vraag je zelf af als je je ergert aan deze verschillen of ze er wel echt toe doen. Wordt een kind er echt slechter van als ze bij papa een half uur later naar bed mag, of bij mama een uur langer op de Playstation?
   Kinderen kunnen die verschillen best aan. Bij opa en oma en op school zijn ook weer andere regels dan thuis, dit moet kunnen. Grootste punt is dat je de andere ouder niet afvalt waar het kind bij is.
7. Gun elkaar de tijd. 
   Als je gaat scheiden zal iedereen van jullie gezin een rouwproces doormaken. En daar staan geen exacte tijden voor. Misschien heb jij alles al geaccepteerd, maar zit je ex-partner nog in zijn verdriet en jullie kinderen in hun boosheid. Natuurlijk is dat moeilijk, maar het is wat het is. Iedereen zal daarin zijn eigen proces moeten doormaken. Belangrijk is dat je je kinderen laat praten als zij dat nodig hebben en dat ze weten dat jij onvoorwaardelijk van ze houdt, net als hun andere ouder.

Scheiden is rot, punt.
Maar er is leven na de scheiding.
En als je je best doet een heel mooi leven, voor jullie allemaal.

In sprookjes is die stiefouder altijd een verschrikking. En nu ben je er zelf een.
Een van de moeilijkste rollen die je als ouder toebedeeld kunt krijgen is de rol van stiefouder. Je komt binnen in een gebroken gezin en daar sta je dan met je goede gedrag. Succes!

Je hebt er niet alleen een partner maar ook een ‘gezin’ bij gekregen. Een gezin wat er al was voor dat jij er was. Wat zijn eigen regels heeft, zijn eigen patronen, z’n eigen rituelen en geschiedenis. Het heeft jou eigenlijk niet nodig, je komt er als bonus bij. En jij wilt heel graag toch op een bepaalde manier bij dat gezin gaan horen want je houdt van je partner. Maar hoe?

Er zijn een hoop valkuilen voor stiefouders, maar als je daar rekening mee houdt en daar mee om kunt gaan kan dit leiden tot een van de mooiste periodes in je leven.

Waar moet je op letten?

• Denken dat je de andere ouder kunt vervangen; Dit is een beetje een open deur, maar toch. Je bent stiefouder en kunt never-ever de bloedband vervangen die het kind met zijn biologische ouder heeft. Hoe achterlijk die andere ouder zich soms gedragen heeft of gedraagt, kinderen zijn vaak loyaal tot op het bot. Laat je ook niet vervelend uit over de andere ouder: dit doet het kind alleen maar pijn en maakt dat een kind zich niet aan je zal gaan hechten.
• Je hoeft de andere ouder niet te vervangen. Je bent goed zoals je bent, en het heeft veel meer waarde voor het kind (en voor jezelf) als je de rol van stiefouder op een fijne manier vervult dan dat je uit alle macht probeert iets te zijn wat je toch nooit zult worden.
• De kinderen de schuld geven; Het is NOOIT de schuld van de kinderen. NOOIT. Dat betekent niet dat je alles moet pikken, maar wel dat je samen met je partner moet blijven zoeken naar oplossingen voor de moeilijkheden die de kinderen tegenkomen. Dat is de verantwoordelijkheid van de ouder van de kinderen, maar op het moment dat jij een gezin binnenstapt en de rol van stiefouder op je neemt is dat ook jouw verantwoordelijkheid.
• Dezelfde rol als de ouder aan willen nemen; Dit is, zeker als je zelf kinderen hebt een erg lastig gegeven. Je wilt ze allemaal hetzelfde behandelen, toch? Dat is heel mooi, maar je bent en blijft de stiefouder. Wat inhoudt dat de andere ouder toch echt bepaalt en de zeggenschap heeft over de kinderen. Net zoals jij over jouw kinderen.
• Jezelf wegcijferen; Niet alles hoeft ten koste van jezelf te gaan. Het is begrijpelijk dat er negatieve emoties zijn als er ineens een nieuw iemand in je leven stapt zonder dat je daar als kind invloed op hebt. Daar kun je veel begrip voor hebben, of voor de spagaat waar de andere ouder soms in zit. Hou jezelf daarbij wel in de gaten: het hoeft niet allemaal ten koste van jou te gaan! Ook jij mag je grenzen aangeven en ook jij mag een stem hebben.
• Negatieve gevoelens wegstoppen; Ook jij zult negatieve gevoelens ervaren: boosheid omdat het zo stroef loopt of omdat de andere ouder zo dwars zit, verdriet omdat de kinderen je (nog) niet accepteren terwijl je zo je best doet. Dat is oké, laat het er maar zijn. Je mag boos zijn, verdrietig, gefrustreerd, het is ook niet gemakkelijk om (stief) ouder te zijn!
• Het te goed en te snel willen doen; Je hoeft niet als geweldenaar, als redder of als Sinterklaas het gezin binnen te stappen om iedereen ervan te overtuigen hoe leuk je bent. Dat vinden ze, of dat vinden ze niet. En vaak vinden ze dat in eerste instantie niet, puur omdat je voor hen als ‘indringer’ ineens aan hun veilige plekje komt. Het heeft tijd nodig om in een gezin te ‘groeien’, om aan elkaar te wennen. Zowel jij, je partner, de kinderen en ook de andere ouder van de kinderen, moet rustig aan wennen aan nieuwe situatie. Het is nogal wat: een nieuw iemand in jouw bekende gezin. En dat niet alleen, vaak hebben alle gezinsleden al een hoop (ellende) meegemaakt wat ook nog eens mee gonst op de achtergrond. Rust, begrip en geduld dus: voor allemaal, ook voor jezelf.

Lukt het? Dan krijg je er in één keer een hele bulk liefde en aandacht bij, en ben jij voor de kinderen een geweldige bonus papa of mama: iemand van wie ze ook mogen houden!

Mocht je nog moeite ervaren in jouw rol als stiefouder? De Kinder- en Opvoedcoach biedt coaching aan voor zowel jouzelf als voor het gehele gezin. Zie je dat jouw kinderen moeite hebben met een scheidingssituatie? Wellicht zijn zij gebaat bij coaching of Rots en Water training.
www.dekinderenopvoedcoach.nl

Het is donker in huis, alleen een klein lampje aan boven de bank.

Middenin de nacht ben ik met een jammerend meisje naar beneden gegaan. Oorontsteking. En nu ligt ze in mijn armen te slapen en bedenk ik me hoe mooi ze is en hoe ongelofelijk veel ik van haar hou.
Met weinig slaap word ik snel emo en dit zijn momenten waarop ik bijna kan janken. Moeder zijn raakt me. Het maakt me soms gek, haalt het slechtste maar ook het allerbeste in me naar boven.

Moeder zijn, ouder zijn, doet me denken aan het woord ‘geborgenheid’. Dat is volgens mij wat tekenend is voor de mooiste jeugdherinneringen van de meeste mensen: je totaal geborgen voelen. Geliefd, veilig en warm.

Ik kan me dit soort nachten zelf ook nog herinneren. En hoewel ik dan beneden zat omdat ik me rot voelde: oorpijn, buikgiep, toch waren dit de pareltjes uit mijn jeugd. Met een beker warme melk en vette watten in mijn oren tegen mama aan liggen op de bank. Onder een deken. Met alleen de lichtjes van de kerstboom aan.
Wat ongelofelijk mooi als je dat je kind mee kunt geven. Die rust, liefde en veiligheid.

Maar het gaat verder dan dat toch? Geborgenheid heeft naast veilig zijn en omarmd worden toch ook te maken met iemand die je vleugels geeft? Dat je weet dat het vertrouwen dat jij in iemand hebt er ook andersom is. Dat degene die jou zo vol liefde veiligheid wil bieden je ook het vertrouwen geeft dat het hoe dan ook goed komt, dat het leven oké is en dat jij perfect bent zoals je bent.

Het is aan de ene kant geen gemakkelijke taak om je kind dat allemaal mee te geven. Jij kampt misschien wel met sores uit je eigen jeugd, je relatie loopt niet zoals je wilt, er is dikke stress op je werk of je kind gaat door ‘zo’n’ fase waarbij je het gevoel hebt dat je alléén nog maar politieagent aan het spelen bent thuis.
Bedenk dan dat het niet allemaal perfect hoeft, en dat die geborgenheid misschien juist wel zit in de kleine pareltjes.

Lieve jij,

Ik zag je vanochtend met een verbeten trek om je mond op het schoolplein staan. Je kuste je dochtertje en zwaaide haar gedag. “Fijne dag lieve meid, zet ‘m op hè, mama is trots op je!”

Het is makkelijk om je af te rekenen op het feit dat je geen hippe kleren aan hebt. Dat het duidelijk is dat je ‘even snel’ een kam door je haar hebt gehaald en dat je al nachten niet of nauwelijks hebt geslapen. Het overkomt ons allemaal wel eens, maar jou al maanden.

Niemand aan dit schoolplein weet hoeveel moeite het je gekost heeft om hier überhaupt te staan. Dat je vanochtend uit je bed gekomen bent, je toch die kam door je haar gehaald hebt, je je meisje zo ver hebt gekregen dat ze haar boterham at en met je mee fietste naar school. Dat je zelf nog niets gegeten hebt en leeft op koffie.

Niemand weet dat je op je tandvlees loopt.
Dat je hem mist, ook al weet je dat je zonder de ruzies beter af bent.
Dat het beter is voor haar, omdat ze nu ’s nachts rustig kan slapen, en niet wakker wordt van het geschreeuw en het slaan van de deuren.
Dat je het allemaal maar nét aan red en je verzuipt in alles wat er nog geregeld moet worden.

Maar dat je ook voor het eerst in tijden weer ziet dat er daadwerkelijk achter de wolken wat zon schijnt.
Dat je voelt dat het goed is dat je terug hebt gevochten.
En dat je je voor het eerst kunt bedenken dat de toekomst beter zal zijn. Dat er een toekomst is. Voor jou. Maar vooral voor haar.

Ik weet niet of je moeder nog leeft. Maar als ze je zou zien, zoals ik je nu zien, zou ze vast ook zeggen:
“Fijne dag lieve meid, zet ‘m, op hè, mama is trots op je!”

We doen als ouders en hulpverleners ongelofelijk ons best om er voor te zorgen dat we het dierbaarste wat we in handen krijgen goed behandelen. Dat we ze niet teleurstellen. We vertellen ze hoe het moet, hoe het niet moet, hoe het beter kan. Allemaal om er voor te zorgen dat het later goede volwassenen zullen zijn. Dat ze een fijn leven krijgen, voor zichzelf en de anderen om hen heen.

Maar soms vergeten we ze het belangrijkste mee te geven: dat fouten maken niet alleen mag, het moét. Want alleen door fouten te maken leer je wat goed is. Alleen door de verkeerde keuzes te maken leer je wat voor jou de goede keuzes zijn. Om je gevoel te leren volgen moet je het eerst leren voelen: hoe voelt het als het niet goed is? Hoe voelt het als het wél goed is.

Zonder vallen geen opstaan.
Kinderen leren door wat we ze vertellen, maar ze leren nog veel meer door wat wij ze voor doen, door hoé wij dat doen.

Sta jij jezelf toe fouten te maken? Is het oké dat je niet perfect bent? Dat jij ook nog steeds moet leren?
En mogen je kinderen deze fouten zien? Hebben we niet heel erg de neiging onze ‘fouten’ te verbloemen? En wat voor boodschap geven we de kinderen daarmee? Dat fouten maken eigenlijk niet mag. Dat je je daarvoor moet schamen.

Maar hoe kun je met een goed gevoel ooit de juiste weg kiezen als je nooit de andere wegen hebt gezien?

Hoe cool is het voor een kind om te mogen zien dat jij een fout maakt? Dat je die fout ziet, en dat je er op een goede manier omgaat? Hoeveel meer zou een kind daarvan kunnen leren? En hoe fijn zou het zijn voor jou als ouder of hulpverlener om fouten te mógen maken. Gewoon, omdat het leven niet perfect is, en jij ook niet. En omdat je van fouten mag leren. Omdat je dan ‘sorry’ kunt zeggen, omdat je dan beter weet en het beter kunt doen.

Ik ben als hulpverlener, en zeker als ouder, meer dan eens op mijn bek gegaan omdat ik ten volle overtuigd was van een beslissing… maar dat niet uitpakte zoals ik had gehoopt. Dat doet pijn. Dat voelt lullig. Maar laat het niet ook gewoon zien dat ik mens ben? En als ik dan opsta en het opnieuw probeer, leer van mijn fouten en die ervaring deel, zou dat dan niet nog mooier zijn? Voor mij? Voor hen? Om samen mens te mogen zijn.
Als hulpverlener.
Als ouder.
Als mens.

De Kinder- en Opvoedcoach is een praktijk voor coaching en training van kinderen en ouders. Samen jezelf worden, elke levensfase een uitdaging.

“Wat een kútdag!” en “Het was weer gezellig mam!”
Met de eerste komt mijn buurjongen over het algemeen uit school, met de tweede mijn nichtje. Wat maakt nou dat de ene altijd huppelend thuis komt, en de ander zo veel moeite heeft met de dag door te komen? Er zijn natuurlijk een hoop redenen, er kan van alles spelen in het leven van een kind. Maar een van de grootste invloeden is de veerkracht van een kind.

Wat is nou eigenlijk veerkracht? Veerkracht kun je zien als een springveer van een matras: als je het indrukt en loslaat springt het weer terug in zijn oude staat. Onze veerkracht is hoe  we omgaan met tegenslagen en stress. Hoe ga je er mee om als je ‘ingedrukt’ wordt, als je uit balans raakt? Raak je snel van slag of kun je dat wat jou ‘indrukt’ snel verwerken en weer in je oude staat terug keren?

Als je druk of stress ervaart voel je dat in je lijf: je krijgt hoofdpijn, buikpijn, slaapt slecht. Kinderen ervaren dat ook, met als verschil dat zij deze stress vaak nog niet goed kunnen uiten en dus blijft het ronddolen in dat kleine lijfje. Wij volwassenen zoeken een vriend of vriendin op en spuien ons gal, gaan sporten, in een warm bad liggen dobberen of pakken een wijntje. Allemaal manieren om stress kwijt te raken na een moeilijke dag. Dat moeten we  die kleintjes van ons nog leren. Want alhoewel het voor een deel erfelijk is hoe veerkrachtig je bent en hoe je met stress om gaat, een groot gedeelte is ook gewoon aangeleerd.

Een kind voelt verdriet, boosheid, angst en jaloezie en dat geeft stress. Deze ‘negatieve emoties’ horen erbij. Ze zorgen ervoor dat een kind zijn gedrag aanpast aan de situatie, dat het ‘overleeft’ in de wereld. Maar als het niet lukt deze emoties in goede banen te leiden, dan krijg je problemen: lichamelijke spanning, somberheid, gedragsproblemen.

Veerkracht is dus nodig om je gelukkig te voelen. Maar hoe dan?
Door stress aan te gaan en het te uiten. Als je kind steeds moeilijke situaties uit de weg gaat, leert het er niet mee omgaan. Kinderen kunnen hun veerkracht verbeteren door te oefenen en vol te houden in moeilijke situaties. Het kind leert dan dat die stress niet iets is waar je aan onderdoor gaat maar wat je aan kunt gaan en waar je beter uit kunt komen.

Daarnaast helpt het als de gevoelens van je kind er mogen zijn, binnen de veilige grenzen natuurlijk. Laat ze boos zijn, teleurgesteld, verdrietig. Wat is er fijner dan als jij boos bent dat iemand je begrijpt in plaats van tegen je zegt “Ach, dat valt toch wel mee?” of “Doe toch eens normaal!”. Je wilt je gehoord voelen! En je kind ook. Pas als ze zich gehoord voelen kunnen ze er verder over praten en het gevoel een ‘plekje’ geven.

Een recent voorbeeld is een klein meisje dat teleurgesteld en boos ons huis binnen kwam omdat ze niet zelf op de schommel kon komen: “Ik kom niet op die rotschommel, ik kan het niet!” zei ze en stortte zich theatraal op de bank. Haar leven was over. Zo voelde dat. Ik ben in zo’n geval soms meer van het troosten en “Ach stil maar schat”, maar gelukkig pakte mijn partner haar op en zei “Je mag best even teleurgesteld zijn, maar natuurlijk kun je dat wel! Kom op, gewoon blijven proberen, dán pas leer je het!” Schoorvoetend liep ze naar de schommel en begeleid door luide aanmoedigingen van haar vader probeerde ze het nog een keer, en nog een keer, en nóg een keer… tot ze met een hele grote grijns er op zat en naar binnen riep: “Mam, ik KAN het!!!”

De Kinder- en Opvoedcoach is een praktijk voor coaching en training van kinderen en ouders. Samen jezelf worden, elke levensfase een uitdaging.