Vertrouwen

vertrouwen

Vertrouwen is de basis van elke relatie, toch? Als je elkaar niet vertrouwd waar ben je dan? En als de ander geen vertrouwen in jou heeft, hoe voel je je dan?

Ik merk dat wij als ouders en hulpverleners vaak maar weinig vertrouwen tonen in onze kinderen en cliënten. We hebben dat vertrouwen ergens misschien wel, maar we willen liever zekerheid. We willen liever zien dat het goed met ze gaat. Ik merk dat veel hulpverleners de kennis en kunde van ouders snel in twijfel trekken. Zou het niet veel beter werken als we eerst naast ze zouden gaan staan, en van hun expertise over hun eigen kind uit zouden gaan? Kijken naar wat de ouders zelf al weten en voelen? Er van uit gaan dat ze echt het beste voor hun kind willen voordat we oordelen over de dingen die er niet goed gaan?

Ik heb veel ervaring met het werken met ouders. Ook in casussen waarbij het gaat om kindermishandeling. En in 99% van de gevallen wil ook een ouder die wel, bedoelt of onbedoeld mishandeld, het beste voor zijn of haar kind. De mishandeling of verwaarlozing komt vaak voort uit onmacht en onkunde. Niet uit het niet willen. Niet uit het met opzet het kind pijn willen doen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Maar in eerste instantie wil een ouder echt het beste voor zijn kind. Dat willen we toch allemaal?

Maar wat als je om hulp vraagt, of hulp krijgt, en de hulpverlener bekijkt je meteen met wantrouwen, als een ‘zielig’ iemand die het niet goed doet, terwijl je eigenlijk gewoon als volwaardig mens gezien wil worden? Zou je niet veel makkelijker hulp accepteren als je het gevoel hebt dat, ook al maak je fouten, de ander er vertrouwen in heeft dat het goed komt, dat je het goed bedoelt en dat je je best zult doen om jullie situatie beter te maken?

Zo ook met onze kinderen. “Pas op!”, “Kijk uit”, “Dat kun je niet”, “Papa had al gezegd dat je dat niet moest doen”. Zouden kinderen ook niet veel beter tot hun recht komen als we ze het vertrouwen gaven dat ze iets kunnen? Ze hebben grenzen nodig, zeker. Wij als ouders moeten ze voor gevaren behoeden. Maar ik hoor zo vaak op het schoolplein een hele rits aan waarschuwingen die het kind geen recht doen: “Niet te hard rennen, zo val je”, “Pas op met die schommel”, “Leg die tak weg, straks doe je je zeer”. We zien regelmatig gevaren die er niet zijn. We waarschuwen onze kinderen voor dingen die niet gevaarlijk zijn en waar ze juist van kunnen leren. Dan vallen ze toch een keer op het schoolplein? Ben jij nooit gevallen? Met kapotte knieën thuis gekomen? Ben jij niet 10 keer van de schommel gegleden voordat je doorhad hoe je er stevig op zat? Heb je niet met kapotte knieën rondgelopen toen je voor het eerst ging rolschaatsen? En nogmaals, natuurlijk moeten we onze kinderen behoeden voor dingen: een driejarige in een speeltuin zetten zonder toezicht is misplaatst vertrouwen omdat de wereld helaas geen hele veilige plek is. Maar daar waar we ze vertrouwen kunnen geven, zouden we dat niet gewoon moeten doen?

Want als wij hen vertrouwen, gaan ze in zichzelf vertrouwen. Jij, hun rolmodel, vindt hen goed genoeg om hen dat vertrouwen te schenken. Dan durven ze zichzelf ook dat vertrouwen te geven. En wat kun je een kind als betere basis meegeven dan een heerlijke dosis zelfvertrouwen om de grote wereld tegemoet te treden!

Fenna zit op de fiets. “Volhouden ‘meisje,” roept haar vader. Het is de eerste keer zonder zijwieltjes en hij rent zich rot naast haar. Met het zweet over zijn rug houdt hij haar zadeltje vast. “Lieverd, opletten hé, ik ga je nu loslaten en dan kun je heel hard vallen”, wil hij zeggen. Maar hij zwijgt, laat het zadel los, en kijkt zijn dochtertje achterna die niet meer lijkt te fietsen maar lijkt te vliegen met een gelukkige glimlach op haar gezicht.

Vind jij het moeilijk om je kind te vertrouwen, of in jezelf als ouder? Zie je dat je kind behoefte heeft aan meer zelfvertrouwen? Neem contact op met www.dekinderenopvoedcoach.nl Ik weet zeker dat we samen verder komen.

De Kinder- en Opvoedcoach is een praktijk voor coaching en training van kinderen en ouders. Samen jezelf worden, elke levensfase een uitdaging

Een goed zelfbeeld geef je mee

een goed zelfbeeld geef je mee

Hoe sta jij voor de spiegel? Maak je wel eens grapjes ten koste van je zelf?
“Jeetje, dat mijn kont op die stoel past!”, “De looks heeft hij duidelijk van zijn vader, gelukkig heeft hij niet te veel van mij”, of “Je kunt knikkeren in die putten in mijn dijen!”

Ik betrapte me er een tijd geleden op toen ik onder het mom van ‘een grapje’ mijn lijf weer eens belachelijk maakte. Met grote ogen keek mijn dochtertje me niet begrijpend aan: ik zei iets waar ik om lachte, maar het was duidelijk niet leuk, dat vond ze maar raar…

Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik, die juist altijd bezig ben met kinderen een goed zelfbeeld te geven. Die anderen in hun kracht wil zetten, ik liet mijn eigen dochter feilloos zien hoe het NIET moet.
Wat ik mijn kinderen namelijk mee wil geven, net als de kinderen met wie ik werk, is dat je van waarde bent alleen al door er te zijn. Dat er van je gehouden wordt hoe je er ook uit ziet. Dat je niet perfect hoeft te zijn om geweldig te zijn.

Ik voelde me net als in dat Phil Collins liedje “Just do as I say, don’t do as I do”…
Dat moest anders. Kinderen leren namelijk voor het grootste gedeelte door wat wij voordoen, niet zo zeer door wat we hen vertellen. En echt, als ik die kleine iets mee wil geven is dat ze van zichzelf mag houden. Ook al heeft ze misschien later, net als haar moeder, tig kilo teveel aan zich hangen, gekke wiebeltenen en de neiging iets te eerlijk te zijn op het internet;)

Dus als we nu samen in bad zitten, of ons aankleden, dan complimenteer ik ons beide. Naast dat ik, zoals ik altijd al deed, haar mooie lijfje noem, noem ik ook iets wat ik mooi vind aan mezelf. En dan wel gemeend: “Mama’s sterke benen, zachte huid of lange haren”. Zo kan ze zien dat ik ook trots ben op mezelf. Dat we dat samen mogen zijn: op elkaar en op ons zelf.

Een goed zelfbeeld is niet iets dat je aan komt waaien in deze wereld. Onze westerse wereld, de media, de ‘consumentenmaatschappij’ is er erg op gericht om je te vertellen dat je niet goed genoeg bent: pas als je dit-of-dat koopt/gebruikt/behaalt/doet kun je er komen, maar zoals je nu bent ben je er duidelijk nog niet. Dat is de boodschap.

Wij ouders en opvoeders hebben de schone taak om een tegengeluid te geven. En bij wie kunnen we beter beginnen dan bij ons zelf?

Heeft jouw kind een verminderd zelfbeeld? Wordt hij of zij gepest? Heb je zelf moeite met het overbrengen van een positief zelfbeeld? De Kinder- en Opvoedcoach biedt naast coaching ook trainingen aan om er voor te zorgen dat jij en je kind lekker in je vel zitten!

Het belang van troosten

het belang van troosten

Je zoontje komt als een loeiende sirene het huis binnen gerend en laat met dikke tranen een schaafwondje op zijn arm zien waar een klein druppeltje bloed uit komt.
Hoe reageer jij als ouder?

Als kind had ik een buurjongen van mijn leeftijd. En ik herinner me nog goed dat hij héél hard gevallen was (hij had bloed, dan vind je het als kind hoe dan ook een serieuze wond, hoe klein die ook is). Zijn moeder hoorde hem huilen en kwam naar buiten en… ging hem tot mijn grote verbazing een soort van belachelijk staan maken. Ik was totaal in shock. Ik kan me nog herinneren dat ik er bij stond te kijken, dat ik hoorde hoe ze lachte en zei dat het echt heel erg mee viel en hij zich niet zo moest aanstellen, en dat ik niets zei. Gewoon, omdat ik er niets van begreep. Hij huilde en hij had bloed. Hoe kon ze dan zeggen dat het niet erg was en hij zich aanstelde?!

Ik vertelde thuis aan mama wat er gebeurd was en die verklaarde dat de buurvrouw inderdaad soms ‘wat hard’ kon zijn. Ik begreep niet dat het zachte ronde lijf van mijn buuf hard kon zijn en wat dat te maken had met hoe ze tegen de buurjongen deed… maar het voorval heeft indruk gemaakt want ik herinner het me nog levendig.

Wat is het nut van troosten? En hoe doe je het?
De beste manier van troosten is om even samen te zijn in het verdriet. Niet troosten waarbij je het verdriet zo snel mogelijk weg wilt hebben, óf je juist samen helemaal verliezen in het verdriet.
Geef ruimte aan het verdriet van de ander zonder dat het weg hoeft. Je hoeft er geen goede woorden voor te hebben. Aandacht geven is genoeg.

Als een gevoel er mag zijn, even doorleefd mag worden, dan verdwijnt het ook weer.
Gevoelens, die er helemaal mogen zijn, die niet weggedrukt worden, maar even helemaal doorleefd, verdwijnen weer. En hoe mooi is het voor een kind om bij al die emoties te ervaren dat ze niet weg gemoffeld worden? Dat ze er mogen zijn, omdat ze bij het leven horen. En dat ze dan ook weer voorbij gaan.

Dat geldt voor al ons verdriet; van dat van je kind, maar ook dat van je vriendin. Benoem wat je ziet. Wees niet bang dat je het daarmee erger maakt, je erkent alleen wat je ziet of voelt bij de ander: “dat doet pijn, hè? Je bent verdrietig als zo tegen je doet, hè?”, “dat vind jij helemaal niet leuk hè?” En als die erkenning er is, als de ander begrip voelt, dan is het oké, en kun je verder.

Ik geloofde vroeger heilig dat mijn oma haar handen konden genezen. Als ik pijn of verdriet had en zij raakte me even aan, dan voelde ik het gewoon wegglippen. Nu weet ik dat ze gewoon een kei was in troosten: ze wist precies wat te doen en te zeggen om mijn verdriet te erkennen, om me even te laten zien dat ze me begreep, en vervolgens weer door te gaan.
Kusje erop?

www.dekinderenopvoedcoach.nl
De Kinder- en Opvoedcoach is een praktijk voor coaching en training van kinderen en ouders. Samen jezelf worden, elke levensfase een uitdaging.